Artiest info
Website
ASSEN - 26/01/13

Opdracht: interview een groep, waarvan je weet dat ze de dag na je interview niet meer bestaan.

Sinds mijn eerste interview met de Jon Amor Blues Group, op Moulin Blues 2012, had ik een boontje voor deze vier Engelse heren. Ik vond in hen een onverwachte eerlijkheid en openheid. Toen ze het einde van de groep bekendmaakten, viel ik natuurlijk uit de lucht. Ook al omdat ze net een fantastische tweede cd hadden uitgebracht. 'Villa del Vibro' is meer dan waardige opvolger voor hun titelloze debut uit 2011, lees er mijn recensie maar eens op na.

Maar, nadat de schok wat verwerkt was, trok ik mijn stoute schoenen aan, en reed naar Assen, in Nederland, waar ze hun laatste optredens gaven tijdens de bluesdagen aldaar. Op zaterdagnamiddag 26 januari zochten we een rustig plekje om over het verleden, het heden en de toekomst te praten. Het werd een ernstig en sereen gesprek. Wat een verschil met het vorige gesprek!

En 's avonds speelden ze de pannen van het dak in een stampvolle 'Herberg De Koppelpaarden'. As if there was no tomorrow....

Jullie eersteling verscheen in 2011 en het tweede album 'Villa del Vibro' in 2012. Waarom zo snel?
Jon: Was het dat echt (lacht)?
Dave: We hebben beide cds inderdaad op één jaar opgenomen. De release was wat later.
Jon:  We waren er klaar voor. Na het eerste album traden we veel op, en als je elk weekend speelt, snak je na een tijdje naar afwisseling. Dus hebben we last-minute de studio geboekt, zodat we terug in de zomer konden opnemen.
Dave: Eerst wilde men de cd pas in januari 2013 uitbrengen, maar wij wilden het vroeger doen, omdat alles afgewerkt was.
Jon: Nog eens 3 maand wachten leek ons zinloos.

Jullie hebben tijdens de opnames ook gefilmd, en deze stukjes film in een documentaire gegoten. Eén scene springt eruit, omdat er nogal heftig gediscussieerd wordt. Was het moeilijk om het grotere geheel te zien deze keer?
Jon: Dat is altijd zo.
Dave: Ik denk dat die hele scene een typisch voorbeeld is van hoe vast je kan geraken. Je wordt moe, en dan worden kleine dingen plots héél belangrijk. Vooral in je eigen hoofd. We wilden alles zo goed mogelijk doen, met soms onnodige discussies als gevolg.
Jon: Je kan gemakkelijk het grotere geheel uit het oog verliezen als je aan het opnemen bent. Je bent bezig met een bepaalde riff, of een bepaald drumgeluid, en voor je het weet is de dag voorbij. Een studio is een surrealistische omgeving, want je bent weg van de gewone wereld. Je staat maar voor één ding op ’s morgens, en dat is de muziek.

Wanneer en hoe beslis je of een lied af is?
Chris: Alle structuren voor de liedjes waren af vooraleer we in de studio gingen. 
Dave: Eens we vonden dat het format juist zat, en het lied opgenomen was, dacht iedereen hetzelfde. Tot daar geraken, dat was soms een uitdaging.

En hoe weet je dat je 'er' bent?
Jon: Er is één lied waar we het moeilijk mee hadden, nl. 'Good Thing Back'. Dat hebben we enkele keren herschreven, om te zien of de arrangementen goed zaten.
Chris: We hebben het refrein ook een paar keer herschreven.
Jon: 'Good Thing Back' was echt het probleemkind van het album.
Simon: We waren nooit zeker van ons stuk, we hebben het live verschillende keren uitgeprobeerd. En toen we in de studio zaten, zijn we toch teruggekeerd naar één van de eerste arrangementen.

Wie bedacht de titel van de cd?
Jon: Ik kwam ermee op de proppen, zonder te denken dat het wel eens de albumtitel kon worden.
Chris: Dat zat zo: in de studio was Jon bezig met zijn gitaren, en hij zei al lachend dat hij een huis aan het bouwen was. En toen zei ik dat het huis ook een naam moest hebben, en zo kwamen we op 'Villa del Vibro', naar analogie met zijn versterkers.
Jon: Het was gewoon een onnozele grap.
Dave: In het begin wel ja, maar toen zei iemand 'misschien moeten we de cd zo noemen'.
Jon: En tijdens de opnames bleef dat hangen, en achteraf vond iedereen het nog altijd een goeie titel.
Chris: 't Is een beetje ZZ-Top-achtig.

De algemene sound van Villa del Vibro verschilt met de eerste cd, alles klinkt subtieler. Hoe hebben jullie dat bekomen?
Dave: De cd klinkt zeker wel geraffineerder. Er is meer over nagedacht en we hebben er heel wat tijd ingestoken. We wilden het ook anders doen tijdens het mixen, dus hebben we op een professionelere manier opgenomen. Bij de eerste cd wisten we niet echt wat we wilden bereiken, we stelden een paar microfoons op, en dat was het dan. Voor de tweede cd zijn we nauwgezetter te werk gegaan, zo hebben we oa meer tijd gestoken in het creeëren van bepaalde geluiden.
Daar zijn voor- en nadelen aan verbonden natuurlijk. Het eerste album had een bepaalde energie en spontaneïteit, die je op het tweede album minder vindt, maar ik vind het tweede album sterker en volwassener. En dat heeft niet alleen met de liedjes te maken, maar ook met de manier waarop we ze opnamen. We hebben meer geld gespendeerd aan de opnames. Enkel het mixen hebben we aan iemand anders toevertrouwd, om alles fris te houden. We hebben alles anders benaderd, het opnameproces is niet de enige reden waarom dit album anders klinkt.
Jon: We hebben onszelf veel meer onder druk gezet voor dit album, want het is zoals Dave zegt, met het eerste album wisten we niet wat te verwachten. Het had een ramp kunnen zijn, maar het tegendeel was waar. En omdat de groep nu een zekere bekendheid had, en heel wat mensen interesse hadden in ons, was er een bepaald verwachtingspatroon. Voor onszelf trouwens ook, we wilden groeien na het eerste album. Ik vind dat een groep moet groeien en geleidelijk volwassener moet worden, veranderingen komen er niet plots.

Er werden slechts 1000 stuks van Villa del Vibro geperst. Maar de cd kan ook gedownload worden. Wat is tot nu toe het meest succesvolle?
Dave: We hebben ervoor gekozen om met Bandcamp te werken, omdat we echt appreciëren wat ze aanbieden ; als je de cd koopt, kan je hem ook downloaden. Je kan natuurlijk alleen het digitale album kopen, da's iets goedkoper, maar als je 10£ voor de cd betaalt, dan krijg je de download erbij. De 2 opties staan dus niet lijnrecht tegenover elkaar. Maar slechts zo’n 10% heeft enkel voor de download gekozen, de overgrote meerderheid wil nog steeds een cd.
Jon: Ik denk dat dat bij elke generatie verandert, de muziekwereld wordt meer en meer een digitale wereld.

Vertel eens waarom er keyboards zitten in 'Kings & Queens'?
Jon: Ik weet nog dat ik Dave vroeg hoe hij daar tegenover stond. En hij ging akkoord, zolang we het geluid live terug konden oproepen.
Dave: ‘Kings & Queens’ moest naar het einde toe exploderen. Maar toen we de eerste mix hoorden, kwam die climax er maar niet. En één van de dingen die we konden doen was een instrument bijvoegen. Ik denk dat niemand op dat punt dacht dat dat 'gevaarlijk' was. Als het beter klonk mét, dan moesten we dat gewoon doen.

Laten we het over de teksten hebben. Schrijven jullie die samen, of komen ze allemaal van jou Jon?
Jon: Ik heb alle teksten geschreven.

Ze lijken persoonlijker dan op de vorige cd.
Jon: Ik hoop dat al mijn teksten persoonlijk zijn op één of andere manier, ik denk niet dat je als songschrijver een andere optie hebt. Ik probeer altijd vanuit een heel persoonlijk standpunt te schrijven. Maar ik heb inderdaad meer aan deze teksten gewerkt dan aan de teksten van de eerste cd. Ik hoop dat ik nooit ‘wegwerp’teksten zal schrijven, maar op de eerste cd ging het er allemaal wat luchtiger aan toe. Heb je een bepaalde tekst in gedachten?

Wel, zoiets als 'Good Thing Back'?
Jon: Eh ja, da's nogal duidelijk. 
Dave: Maar waar gaat het over (lacht)?
Jon: Wel als kind heb ik eens een voetbal op het dak van de buurvrouw geschopt, en ze wou hem niet teruggeven. Echt gebeurd hoor (lacht).
Dave: Da’s waar, buren kunnen gemeen zijn (lacht).

Er zit heel wat hartepijn in bepaalde songtitels, zoals ‘Can't care no more’, ‘Emotional Killer’, ‘Good Thing Back’. Maar toch is er altijd ook nog wat hoop. Ben je een optimist?
Jon: Can't care no more, was dat niet jouw lied Dave?
Dave: Ik denk het niet, jij kwam met de tekst en de melodie op de proppen, maar er was nog geen titel. En zo is die song geëvolueerd. Wel, zo herinner ik het mij althans.
Jon: Ik hou wel vast aan die optimist, die diep in mij ergens verborgen zit, maar de groep kan getuigen dat ik een pessimist kan zijn, net zoals mijn vader. Maar je kan heel wat songteksten halen uit de donkere kant van het leven en uit negativiteit. Alhoewel, ik probeer het al eens te temperen met wat optimisme.
Dave: Ik denk dat we allemaal enigszins pessimistisch zijn in deze groep. Dat is waarschijnlijk waarom ons gevoel voor humor zo gelijkloopt. Ik denk dat als één van ons een zuivere optimist was, of op het randje af naief, dan zou die persoon moeilijk kunnen functioneren binnen deze groep.

Jullie hebben onlangs aangekondigd dat de groep ermee ophoudt. Kunnen jullie vertellen waarom deze beslissing genomen werd?

Jon: Dat hebben we al een tijdje geleden beslist. Maar er waren nog enkele optredens die we moesten afwerken, en we wilden ook de cd uitbrengen. We wilden niet dat de mensen meer spraken over het stoppen van de Jon Amor Blues Group dan over de cd. We willen dat mensen naar de cd luisteren en ervan genieten, omdat wij er ook heel fier op zijn!
Maar we hebben onszelf vlugger opgebrand dan de bedoeling was. De laatste 2 jaar hebben we heel hard gewerkt, zeker de laatste 12 tot 18 maand, we traden veel op, schreven nieuwe nummers. En toen kwamen de opnames, en tegelijkertijd moesten we nog allerlei andere beslissingen nemen. En dan is niet gemakkelijk, want de muziekbusiness is een harde wereld momenteel. We hebben heel wat geld gebruikt voor het opnemen van de cds, maar ook voor de promotie, en het is heel moeilijk om dat geld terug te verdienen. En al die dingen samen werden op een bepaald moment teveel.
Dave: Ik denk dat wat Jon zegt correct is, we kwamen gewoon op een punt waar niet iedereen dezelfde richting uitwou. En dat is belangrijk als je wil samenwerken. Iedereen moet hetzelfde willen. Er waren bovendien veel beslissingen die we zelf moesten nemen, en dat veroorzaakte stress. We hadden succes, en we kregen fantastische recensies, maar alles wat erbij kwam begon te wegen. Ook al waren we een goede, solide groep.
Jon: Het plezier was weg. We kwamen op een punt, althans ik toch, dat we er niet gelukkiger van werden. En zelfs onze vriendschap kwam in het gedrang.
Simon: Op een bepaald moment waren we meer bezig met het schrijven van emails en allerhande financiële zaken, zoals contracten, dan met de muziek. En dat is enorm tijdrovend.
Jon: Bovendien is dit een zeer intense groep, dat zie je op het podium, er zit passie in, en heel veel eerlijkheid. En dat is ook zo naast het podium. En dan kan het wel eens teveel worden.
Dave: We hadden ook problemen met iemand waarmee we veel werkten, dat maakte alles nog ingewikkelder. Er waren veel discussies in de groep daarover, en dat zoog al de energie uit ons. En dan vraag je je af: waar is het plezier? Dat is het moment om te kiezen: ofwel bekijk je het op een koude, afstandelijke manier, en wordt het je ‘job’, ofwel beslis je dat er belangrijkere dingen in het leven zijn, zoals vriendschappen die op het spel staan. En ik denk dat we de beslissing juist op tijd gemaakt hebben, je kon het direct voelen, iedereen voelde zich onmiddellijk een stuk beter.
Jon: Om eerlijk te zijn moeten we misschien vermelden dat Simon dat niet zo aanvoelde.
Simon: Nee, inderdaad niet. Ik wou best wel verderdoen, ik zou nog liever het extra werk dat we erbij moesten nemen, gedumpt hebben, en dan zien of we terugkonden gaan naar enkel muziekspelen. Want eens we beslist hadden om ermee op te houden, had iedereen weer plezier in het spelen. Alle druk viel weg.
Dave: Het was echt een Catch-22 situatie. Eens we beseften dat het wel in orde zou komen, en dat het niet zo erg was, konden we weer genieten.
Jon: We zijn allemaal op een punt in ons leven gekomen waarop we op onze eigen benen willen staan, en dat we ons financieel zeker willen voelen, en dat is momenteel heel moeilijk in de muziekbusiness.
Dave: Het is een heel moeilijke wereld.
Jon: Dus, er zijn heel wat redenen. Maar ik voel me er nu wel goed bij, en ik denk dat we een goede indruk hebben achtergelaten met 2 heel goede albums, die frisse en moderne bluesrock brengen. En op één of andere manier verzacht dat de omstandigheden van de split. We hebben de bluesscene een beetje ‘a kick up the arse’ gegeven (lacht).

Nog eventjes terug naar de documentaire. De titel is 'Villa del Vibro and the trouble with feedback'. Ik veronderstel dat het woord ‘feedback’ wel het belangrijkste is hier?
Jon: Ik ben blij dat je dat gesnapt hebt (lacht).
Dave: Eén van mijn favoriete scenes uit de documentaire is zeker toen Jon zijn gitaaroverdub deed voor ‘Good Thing Back'. Hiervoor moest hij de feedback van zijn gitaar onder controle krijgen, en dat was een echte uitdaging.
En dan zijn er natuurlijk de momenten in de documentaire waar er teveel gediscussieerd wordt, en er teveel feedback is, iedereen geeft zijn mening. En als je je daarvoor openstelt, dan wordt er teveel energie en tijd verspild aan nodenloos gepraat. Als iets dat op 2 minuten in orde kan komen, 3 uur duurt, dan ben je verkeerd bezig.
Spelen met woorden ligt ons wel, het is niet echt diepzinnig, maar we moeten erom lachen.

Dave, jij was de soundengineer voor deze plaat. Was dat geen grote verantwoordelijkheid?
Dave: Zeker en vast! Er komt heel wat druk bij kijken, en als ik eerlijk mag zijn, ik wist niet echt wat ik aan het doen was (lacht). Ik wilde mijn visie en verwachtingen laten uitkomen. Maar omdat er ook nog songarrangementen waren, waaraan we moesten werken, voelde het soms aan als een grotere verantwoordelijkheid, dan het werkelijk was. Langs de andere kant, het was mijn taak om ervoor te zorgen dat alles werkte, en ik ben wel iemand die nogal eens de dingen uitvergroot. Misschien was het daarom dat ik tegen het midden van de eerste week een tijdelijke inzinking had?
Jon: Ik denk dat we hier ook wel moeten benadrukken dat Dave geen of weinig rust kende. Terwijl hij samen met Simon aan diens drumsounds werkte, konden Chris en ik relaxen. En als Simon gedaan had, kon hij dat ook doen. Maar Dave deed niks anders dan werken.
Dave: Dat was zeker zo in het begin. Eens dat achter de rug was, kon ik ook af en toe rusten. Maar Jon heeft gelijk, die eerste 25% was heel intens. Maar langs de andere kant, ik ben nogal een geek, dus ik heb niet veel nodig om te ontvlammen, en die eerste opnameweek had ik het zeker en vast zwaar. We wilden dat in de documentaire laten, omdat we aan de mensen wilden tonen wat er allemaal gebeurt als je een album opneemt, en je moet toegeven, het is soms grappig, en soms redelijk intens. Maar dat is de realiteit. Het is gemakkelijk om het cool en leuk te laten lijken, maar eigenlijk kan je je als een idioot gedragen en helemaal niet meer cool zijn.

Laten we het als laatste punt even over de toekomst hebben. Jon, ik las dat je een boek aan het schrijven bent?
Jon: Ja blijkbaar wel (lacht). Je zou het een biografie kunnen noemen. Een paar jaar geleden schreef ik een boek over mijn jeugd, over hoe ik gitaar leerde spelen, en over The Hoax. En de enkelingen die het gelezen hebben, vonden het heel goed, dus besloot ik ermee door te gaan. Ik heb het altijd leuk gevonden om te schrijven en ik heb altijd al willen proberen een boek te schrijven, dus daarmee ga ik mij bezighouden de volgende maanden.

En jij Chris, wat zijn jouw plannen?
Chris: Ik ga me volledig terugtrekken uit de muziekwereld, en ik ga een ‘gewone’ job zoeken.

En weet je al wat?
Chris: Geen idee. Ik ga voorlopig geen muziek meer spelen, ik heb het een beetje gehad, maar natuurlijk, ‘never say never’...

Dave?
Dave: Ik weet het niet echt. Ik blijf zeker bezig met muziek, maar ik denk niet dat ik in een groep wil zitten voorlopig. Er was iets in de Jon Amor Blues Group dat heel opwindend was en veel potentieel had. Ik denk niet dat ik dat ergens anders ga vinden, zeker niet in dit muziekgenre. Maar ik zit ook op een punt in mijn leven waarop ik een deftig inkomen wil genereren met wat ik doe. Ik zal zeker nog muziek blijven maken, voor mezelf of voor anderen. Maar ik wil geen nieuwe groep opstarten. Ik begrijp heel goed wat Chris bedoelt, maar ik kan de muziek niet volledig de rug toekeren. Ik hoop met ‘iets’ terug te komen, maar het is moeilijk momenteel. Ik kan natuurlijk ook altijd in een koekjesfabriek gaan werken als het moet.

Simon?
Simon: Ik blijf drummen. Ik ben onlangs bij een andere groep uit Londen begonnen, en voorlopig is het wel leuk. Maar ik wil ook wel eens een ander genre spelen, ik heb heel wat blues en bluesrock gespeeld, dus misschien is het tijd voor iets anders. Ik ben niet echt gehaast om terug 'vast' in een groep te zitten, want we zijn door een heel intense periode gekomen. Ik kijk er naar uit om gewoon ergens aan te komen en gewoon te spelen. En mij niet druk te maken over andere dingen.

De documentaire 'Villa del Vibro & the Trouble with Feedback' kan via deze link bekeken worden.

En de cd 'Villa del Vibro' kan u hier bestellen.

Kathy Van Peteghem